Еден од најголемите парадокси на нашето време е тоа дека политичарите кој се сериски, понекогаш и млитави со факти, скоро секогаш се фалени од своите подржувачи како автентични и политичари кои ја зборуваат вистината. Она што е јасно за тие луѓе е дека вистината не може да биде редуцирана на чисти факти.
Ова може да звучи посебно како модерен проблем (алтернативни факти) но релацијата помеѓу вистината и политиката е посебна филозофија по себе. Платон и Аристотоел двајцата тврдеа дека политиката е царство на мислења, што значи релативни или перспективни вистини. И секој обид да се внесе апсолутен концепт на вистина може да биде разурнувачки за една политичка заедница во онаа мерка во која вистината се наоѓа на оваа или онаа страна на политичкиот спектрум.Но одбивањето на сигурните факти кои можат да бидат одржливи во една заедница, како што Хана Арендт инсистираше, не е помалку апсолутно, бидејќи ја одбива можноста да биде споделен, разумен свет во кој би можеле да се ослободиме едни другите.
Па според тоа што е вистината во политиката? Каква улога играа таа? И колку може да биде покоплесно, текстурирано разбирањето на видовите на вистината кое ни помага да се фатиме во коштец со овој збунувачки политички момент.
