Тоа можеби беше најмрачниот час и најтешкиот час на нашата историја. Никогаш во својата историја не сме биле така сами. Дури и оние народи и земји кои се наши пријатели, беа далеку, водени од политички елити кои сметаа дека бомбардирањето на Србија и Сојузна република Југославија мала жртва за големиот свет кој им се нуди.
Таа 1999. година бевме сосема сами, само со својот народ и со никој друг. Војската и народот покажаа неверојатна способност на отпор. Храброст и вештина која не можеше да биде предвидена. И ние Србите пројдовме тежок период по НАТО агресијата, период во кој од нас е барано да се самопоништиме, да заборавиме, да се одречеме од нашите бранители. Да ја заборавиме суштината и смислата на нашата борба имаше и период ко0га од нас се бараше да ја прифатиме кривицата за туѓе злосторсва, период во кој од нас се бараше да се срамиме за злосторствата на други и да ги прифатиме како свои.
Неможе да биде ни војска ни држава која нема самопочитување и која не може да се наслони на оние кои биле пред нив. Армија која нема морал, армија која нема сила на сеќавање, на повторување, неможе да биде победничка армија.
Славната прочуена тактика на нашата војска онаа 4М, мобилноста, маневарот, маскирањето и моралот. Моралот над се.
НАТО агресорот не го сопре нашата техника, не го сопре ни нашата премоќ. Во копнена интервенција го застана свеста дека војската и народот ќе се бранат. Морал, морал и ништо друго.
Меѓу другото во војна која не сте ја избрале, во војна во која не можете ни да поведете ни да завршите, што друго ви преостанува освен да се браните и да се браните упорно, одлучно и сигурно
